Elektroforese: Verskil tussen weergawes
imported>Rooiratel No edit summary |
(Geen verskil)
|
Huidige wysiging sedert 16:44, 13 Januarie 2024
Elektroforese is 'n skeidingsmetode wat gebaseer is op die differensiële tempo van migrasie deur 'n bufferoplossing van gelaaide spesies wat plaasvind wanneer 'n elektriese veld oor die oplossing toegepas word.
Die metode is op 'n verskeidenheid gelaaide spesies toegepas, soos anorganiese ione, aminosure, vitamiene, koolhidrate, peptiede, proteïene en veral gelaaide makromolekules, insluitend DNA en RNA. Vir laasgenoemde bied die metode 'n ongeëwenaarde oplossende vermoë.[1]
Faktore wat die skeiding bepaal
Die migrasiesnelheid v in 'n elektriese veld van 'n ioon in sentimeter per sekonde is gelyk aan die produk van die veldsterkte E(in V/cm) en die elektroforetiese mobiliteit μSjabloon:Sub
Die elektroforetiese mobiliteit μSjabloon:Sub is eweredig aan die lading van die spesie en omgekeerd eweredig aan die vertragende wrywingsfaktore, wat weer afhang van die vorm en grootte van die spesie en die viskositeit van die medium. As twee spesies in die buffer óf deur hul lading óf die vertraagde faktore verskil, sal skeiding tussen hulle plaasvind. Die lading-tot-grootte verhoudings van die spesies bepaal hul skeiding.[1]
Vorms van elektroforese
Daar is tans (2023) twee belangrike tipes elektroforese: gel-elektroforese en kapillêre elektroforese.
Gelelektroforese word uitgevoer op 'n plat plaat van 'n materiaal, wat gewoonlik uit 'n gel bestaan. Dit is die mees gebruikte skeidingstegniek onder bioloë en biochemici. Dit is ook die ouer vorm van die tegniek. Selfs al is dit wyd gebruik en het dit sy bruikbaarheid vir baie jare bewys, is dit geneig om stadig, arbeidsintensief en moeilik om te outomatiseer te wees en sy resultate is nie 'n baie presiese bron van kwantitatiewe inligting.[1]
Kapillêre elektroforese is 'n jonger en meer geinstrumentaliseerde vorm van die tegniek. Dit kan die gelvorm in die meeste gevalle vervang en het 'n aantal bykomende voordele.[1]